Depremin üstünden dört yıl geçti ve Haiti kırılgan, üstelik unutulmuş bir ülke. Bu yıl doğal veya insan kaynaklı bir krizle manşetlere çıkabilir. Oysa Haiti'nin ihtiyaç duyduğu sürekli ilgi, ülkenin imarı ve kendine yetecek bir noktaya gelmesi için gereken dış destekle birlikte, artık neredeyse kalmadı. 

BM'nin yeni yayınladığı Haiti İçin İnsani Eylem Planı'nda bazı olumlu değişiklikler dile getiriliyor. Örneğin, eskiden çocukların yarısı ilkokula giderken bugün dörtte üçü gidiyor. Kolera ölümleri de, evsiz depremzedelerin sayısı da azaldı. 2010'daki depremin hemen ardından evsizlerin sayısı 1,5 milyonla zirvedeyken, kamplarda yaşayan nüfusun geçen yıl 172 bine düştüğü bildiriliyor. 

Ancak bu umut verici belirtiler, ürkütücü gerçeklerin gölgesinde. Yardım kuruluşlarının çekilmesi ve kaynakların kurumasıyla insani yardımlar azalıyor. Yani ülkeyi sürdürülebilir bir toparlanma sürecine döndürmek için Haiti'nin destekçilerinin imar çabalarını hızlandırması gerekiyor, ama böyle bir şey de yok. Bu arada dünyadaki kolera vakalarının hâlâ yarısı Haiti'de görülüyor ve BM (salgına kendi çalışanları yol açtığı halde) finansmanı yetersiz olan bir planla hastalığın kökünü kurutmaya çalışıyor. Onca laf kalabalığına (ve 12 Ocak 2010'dan beri dünya devletlerinin 14 milyar dolar söz vermesine) rağmen ortada ne var?

Depremden sonraki dört yılda yapılan yeni evlerin toplam sayısı sadece 7515. O kadar sözü edilen Amerika önderliğindeki imar projesinde (Haiti'nin kuzey kıyısındaki Caracol'da bir sanayi parkıyla ilgili olan proje sözüm ona 60 bin iş sağlayacaktı) 2013 sonu itibariyle 2 bin 590 kişi çalışıyordu. İşçi hakları savunucuları, geçen yıl, Caracol ve başka yerlerdeki giyim fabrikalarının Haiti'deki asgari ücret yasalarını ihlal ettiğini ve çoğu işçiye geçim için yetmeyecek kadar düşük ücretler ödediğini rapor ettiler.

The New York Times International Weekly / Sabah